Verpleegkundige Marleen Verbree schrijft in de brief van de dag over een patiënte die naar huis mag. Maar een feestdag is het niet.
Vandaag gaat ze naar huis.
Na zes maanden in een verpleeghuis te hebben verbleven, zou je denken dat het een verheugende gebeurtenis is. Niets is minder waar. Vandaag geen gebak, vandaag gaat de vlag halfstok.
Ze woont alleen in een klein huisje in een klein dorp. Haar man is overleden, hun enige dochter heeft ms.
Zij mist haar linkeronderbeen en een deel van haar gezichtsvermogen. Haar man overleed aan de gevolgen van dementie en ze is blij dat zij helder van geest is. Ze noemt dat zelf altijd een geluk bij een ongeluk. Tot vandaag.
Want vandaag mag ze naar huis. Een huis dat ontoegankelijk is voor de rolstoel. Het toilet en de badkamer zijn te klein om er te manoeuvreren.
Ze zal naar binnen worden gereden op een brancard. Ze zal in de rolstoel worden geholpen. Er zal twee keer per dag iemand komen om haar in en uit bed te helpen. Drie keer per dag worden haar eten en medicijnen gebracht. Ze zal daar de rest van de dag zitten. In een luier.
Ze zal daar de rest van haar léven zitten. Omdat ze, met haar heldere geest, in staat is om op een belletje te drukken. Op een belletje kunnen drukken telt sinds kort namelijk als teken van zelfredzaamheid.
Welkom in onze verzorgingsstaat.
Marleen Verbree is verpleegkundige. Bovenstaand stuk stond als brief van de dag in de Volkskrant van woensdag 4 maart.