SLIKKEN, eten om te overleven
een roman over de reis van Dorien naar het hart van haar eetstoornis
SLIKKEN vertelt op aangrijpende wijze over het verband tussen dwangmatig eetgedrag en een beschadigd vermogen om goed voor jezelf te zorgen.
Desi Leijnen schreef dit boek in de hoop dat degenen die het lezen beter gaan begrijpen waarom sommige mensen echt veel te veel eten. En waarom je ernstig overgewicht niet simpelweg af kunt doen met ‘eigen schuld dikke bult ’.
SLIKKEN is gebaseerd op een deel van haar eigen leven.
[fragment uit het boek]
Dorien is dik, té dik. Ze worstelt al tientallen jaren met haar overgewicht. Waarom eet ze 's nachts, als alle anderen slapen? Waarom vindt ze eten op haar eentje fijner dan eten samen met anderen? Waarom wint veel eten het toch altijd weer van de goede voornemens? Waarom kan ze niet stoppen met eten als ze al helemaal vol zit?
De zoveelste diëtiste verwijst Dorien door naar een centrum voor eetstoornissen. Daar wordt haar langzaamaan duidelijk hoe haar relatie tot eten zo ingewikkeld heeft kunnen worden.
Ieder pondje gaat door het mondje... toch?
Morbide obesitas is tegenwoordig een veelbesproken kwestie. Het wordt steeds duidelijker dat het advies ‘gewoon gezond eten en wat meer bewegen’ voor de meesten geen blijvend resultaat oplevert. Dergelijke uitspraken suggereren dat een gezond gewicht zonder al te veel problemen binnen ieders bereik ligt.
Helaas zit de werkelijkheid iets ingewikkelder in elkaar.
Toch krijgen dikkerds van sommige artsen nog altijd te horen: ‘Ieder pondje gaat door het mondje’.
Desi wilde eens wat terugzeggen. En dat is uiteindelijk dit boek geworden.
Ze hoopt dat haar boek de lezers kan stimuleren om verder te kijken dan de cijfers op de weegschaal. Dat haar verhaal over de manier waarop Dorien van haar eetstoornis genas iets betekenen kan voor degenen die zich herkennen in de onderstaande passages:
EETDAGBOEK - Vanmiddag geprobeerd om de bonbons die ik van Gerdien kreeg niet in één keer op te eten. Niet gelukt. Vraag: zou ze een alcoholist ook een liter jenever cadeau doen? Ik schaam me ervoor dat ik steeds maar snoepen wil. Wat is dat toch? Urenlang, elke keer, moet ik 'nee' tegen mezelf zeggen en 't gezeur blijft maar doorgaan. Er zit een lastig kind in mij dat niet voor rede vatbaar is.
01.30 uur: De krant gelezen maar niets gegeten, alleen spawater gedronken. Honger.
- - - - -
‘Ah, troost-eten,’ knikt hij, en glimlacht begripvol. Dorien verstrakt. Wat zegt hij nou toch, verdomme? Ze ziet Vicky voor zich. Heleen, Sophie, Peter, Jeffrey, Boukje. Ze denkt aan hun pijn, aan hun jarenlange strijd. Troost-eten? Lekkere troost is dat!
‘Troost-eten is niet het goede woord, denk ik,’ zegt ze. ‘Hoe kun je nou getroost worden voor pijn of angst die je van jezelf niet eens voelen mag? Want dáár dient al dat eten voor, beste man. Om niks te hoeven voelen. Omdat het leven je anders te veel wordt.’ Hij doet er het zwijgen toe, ietwat geschrokken. Ach, wat weet hij er van.
Over de auteur: Desi Leijnen
Desi Leijnen (1955) is het grootste deel van haar leven werkzaam geweest als docent in de volwasseneducatie. Al ruim twintig jaar geeft zij daarnaast diverse cursussen in creatief schrijven. Deze roman is gebaseerd op haar eigen ervaringen en is geschreven in de hoop dat het verhaal van Dorien de lezer kan stimuleren om verder te kijken dan de cijfers op de weegschaal. Voor alle dikke mensen die niet kunnen stoppen met eten. En voor slanke mensen die zich afvragen waarom het de dikkerds zo vaak niet lukt om hun eetpatroon te veranderen.
'Toen ik in behandeling was voor mijn eetstoornis, kwam op een middag in onze groep dikkerds een vrouw met anorexia op bezoek. Al pratende kwamen we tot een voor mij opzienbarende ontdekking:
Dwangmatig eten en dwangmatig hongeren zijn de beide kanten van één en dezelfde verdrietige medaille: de noodzaak om grip te krijgen op emoties die anders ondraaglijk veel stress zouden veroorzaken.'
SLIKKEN is geen zelfhulpboek maar een roman die de lezers mee wil nemen op de persoonlijke zoektocht van Dorien, naar het waarom van haar dwangmatig overeten.
Want in onze samenleving mag je van alles zijn, maar niet dik.
En dat zul je als dikkerd wéten ook.
Desi: In de therapiegroep voor eetstoornissen waaraan ik een tijd deelnam, heb ik ervaren dat ik niet de enige was die zich door alle rotopmerkingen in de loop der jaren steeds kleiner was gaan voelen. Samen met mijn lotgenoten werkte ik aan een eerlijker blik op mezelf en op mijn lichaam. Letterlijk, voor een grote spiegel. In het boek staat dit wat uitgebreider beschreven, en het heeft ertoe geleid dat ik mijn eigen verschijning niet meer als abnormaal beschouw. Te dik, dat wel. Maar niet meer lelijk, niet afstotelijk.
SLIKKEN
eten om te overleven
Lees dan dit boek en leer over het verband tussen dwangmatig eetgedrag en een beschadigd vermogen om goed voor jezelf te kunnen zorgen.
© 2024 SAAM Uitgeverij. All rights Reserved