Als adviseur, trainer en coach in de zorgsector heeft Lies Wittenberg regelmatig contact met mensen die met dementie te maken hebben. Hier beschrijft ze een moment van intiem contact tijdens een toevallige ontmoeting met een dame in een verpleeghuis.
‘Vanmorgen kwam ik in een gang van een willekeurig verpleeghuis een vreemdeling tegen. Een klein vrouwtje stond onzeker voor de spiegel in de badkamer. Vanuit de deuropening vroeg ik: “Lukt het?” Ze keek niet om, maar zag me in de spiegel en zei iets wat ik niet kon verstaan. Daarna sprak ze tegen haar spiegelbeeld en aaide de oudere mevrouw die tegenover haar stond over haar wang. Het beeld ontroerde me en ik liep daarom naar haar toe, de badkamer in. Nog steeds draaide ze zich niet om en zo hadden wij via de spiegel oogcontact, terwijl ik naast haar stond. Toen ik mijn gezicht naar haar toe draaide, deed zij dat ook. Met haar verbaasde reactie “Hey, nog een!” liet ze me glimlachen en deed ze mij in een fractie van een seconde aan mijn eigen dementerende oma van vroeger denken. De tranen prikten in mijn ogen. Zij zag mijn ontroering en nam mijn gezicht in haar handen, zoals alleen een moeder doet met haar kind. Het contact met deze vreemdeling was zo intens en tegelijkertijd zo intiem, dat het leek of ik een klein inkijkje in haar ziel kreeg en zij in de mijne.’
Oprecht
‘Dementie is een ontluisterende ziekte: Als jouw moeder jou niet meer herkent of wanneer je jezelf in de spiegel niet meer herkent. Als je niet meer weet waar je bent en je jezelf totaal ontheemd voelt. Wanneer je niet meer weet wat de dag van gisteren je bracht en je alleen in het moment van nu leeft. Maar zelfs dan ben je nog steeds in staat de ander te raken en te ontroeren. Dagelijks ervaar ik in mijn werk met dementerenden een contact dat heel oprecht en puur is. Ondenkbaar dat ik zo’n moment met een willekeurige gezonde vreemdeling zou kunnen ervaren!’
Het bericht Teder contact met een vreemdeling verscheen eerst op Dementie Verhalenbank.
Source: Verhalen over dementie