Blog
Rob Kerkhoven
Auteur
Rob Kerkhoven (1951) werd geboren in Utrecht en groeide op in de Achterhoek. Na het gymnasium studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Na 25 jaar werken als leraar geschiedenis hield hij het onderwijs voor gezien. Hij ontdekte de liefde voor het schrijven toen hij columns ging schrijven voor de Leeuwarder Courant en Heerenveense Courant. Daarnaast werkte hij als adviseur bij het Centrum voor Internationale Samenwerking in Lelystad. In 2006 debuteerde hij met ‘Vorden, van twaalf bakkers naar drie’, over het verdwijnen van de middenstand in het dorp waar hij opgroeide. Dat debuut werd in 2008 gevolgd door ‘Tweeëntwintig Kerels’, een boek met elf voetbalverhalen. In 2017 kwam het autobiografisch getinte ‘Mijn Elfhuizentocht, 1951-2016’ uit. En nu verschijnt ‘Ouderenzorg. Eindstation Methusalem’.
2,5 miljoen 75-plussers
Over tien jaar zijn er 2,5 miljoen 75-plussers, nu zijn de 75-plussers met ruim één miljoen. In de afgelopen jaren hebben ‘we’ bedacht dat het goed is dat die 75-plussers zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen. De meesten wíllen dat ook wel. Alleen hebben ‘we’ vergeten om flankerend beleid te bedenken. Laat staan uit te voeren. Sinds 2015 zijn de verzorgingshuizen een voor een dicht gegaan, maar er is nagelaten om meteen kleinschalige alternatieven uit te dokteren. Zeker, de meeste ouderen willen zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen, maar niet iedereen. En … niet iedereen kán het. Maar je móet. Tot je erbij neervalt. Tot je zo oud en zwak bent, dat je naar een verpleeghuis kan. Die zijn er nog. Nog wel.
Bijkomend probleem is dat niet alleen ‘vergeten’ is om die kleinschalige alternatieven te ontwikkelen, maar ook dat ze nogal prijzig zijn; misschien wel júíst omdat ze zo prijzig zijn. Op de korte termijn is niet ontwikkelen goedkoper. Op de lange duur zal die lamlendigheid als een boemerang terugkomen. Dubbel zo hard zelfs: zoals eerder opgemerkt zijn er over pakweg tien jaar 2,5 miljoen 75-plussers (en daarna loopt dat aantal verder op) en dus zullen de kosten voor de kleinschalige alternatieven nog hoger worden. Bovendien moeten die hogere kosten opgebracht worden door een relatief afnemend aantal werkenden. Het zou mij niet verbazen, als die werkenden gaan zeggen: laat de ouderen zelf maar betalen of in elk geval flink meebetalen.
Na 2030 zal de discussie op gang komen of het wel haalbaar is dat al die bejaarden zo lang in leven gehouden moeten worden. Een ‘kwetsbaarheidstest’ voor 65-plussers voordat ze een operatie ingaan, wordt dan vrijwel zonder morren ingevoerd. Velen gaan zich zelfs afvragen of er wellicht een harde grens moet komen: boven de 75 doen we helemaal geen gecompliceerde operaties meer. Moeten we misschien zelfs in het algemeen een ultieme levensgrens gaan instellen: 85 is mooi zat! In 2040 zijn dan ook de verpleeghuizen niet meer nodig. Die kunnen ook gesloopt worden. We hebben tegen die tijd levenseindeverblijven: eindstation Methusalem.
“ In 2040 zijn dan ook de verpleeghuizen
niet meer nodig”
Ouderenzorg. Eindstation Methusalem
Een speels toekomstscenario, waarin ouderen maximaal 85 jaar mogen worden. Dat is zo bepaald in de Wet algemene begeleiding levenseinde ouderen (Wablo). 85-plussers worden in een levenseindeverblijf naar hun dood begeleid: eindstation Methusalem.
