Na het boekje Ik zie ik zie wat ik zie dat in juni 2022 verscheen, merkte ik dat er nog veel meer te vertellen was. Er lagen nog meer wijsheden die ik in die dertig jaar verzameld had in het samenzijn met Mieke Berger, een wijze vrouw met zoveel kennis. Dit samenzijn heeft mij geleerd anders in het leven te gaan staan. Waardoor er veel meer rust kwam.
Zo kom ik er langzaam achter dat er meer is dan Josje als persoon (ons ego). Er is veel meer dan wat ik tot dan toe dacht. Maar dat vraagt naar je overtuigingen te kijken. Het vraagt om te onderzoeken van waaruit spreek ik. Ik leerde door Mieke naar het leven te kijken als naar een film die zich afpeelt en me er niet mee te bemoeien. De film is al lang gemaakt. Wij zijn zo ons best aan het doen die film te veranderen. Wij denken zelfs het tij te kunnen keren, dat we de film kunnen veranderen. Dat is niet zo. Dit tot je laten doordringen is weer een stap naar vrijheid; je niet meer geïdentificeerd te voelen met het ego. Langzaamaan verdwijnt de betrokkenheid omdat je van een afstand leert kijken. Natuurlijk word ik nog meegenomen in de scene (gebeurtenis) die zich afspeelt. En natuurlijk vind ik er wat van. Maar inmiddels voel ik het gebeuren. Dan richt ik mijn aandacht naar binnen en ik kijk, ga in de achteruit. Wat gebeurt hier? Ik zie dat Josje is aangedaan. Josje voelt zich niet gehoord, begrepen of anderszins. En dan… laat het los. Rust.