Ik heb gewoon een hekel aan dikke mensen.
Deze uitspraak deed Marianne Zwagerman onlangs op Twitter. Na de stroom van kritiek op haar woorden beweerde zij dat ze veel stille steunbetuigingen had gekregen.
Dat veel mensen er net zo over denken als Marianne, dat weet ik. Vrijwel iedereen die dik is, kent uit eigen ervaring de ‘leuke’ opmerkingen van wildvreemden, bijvoorbeeld op een feestje. Je laat het als dikkerd wel uit je hoofd om spontaan nog een extra handje pinda’s te pakken. Zou je dat nou wel doen? is nog de meest vriendelijke versie. Dat laatste werd ooit tegen mij gezegd door een man die ik niet kende, maar die toevallig naast mij stond in de bakkerswinkel waar ik twee ons bonbons bestelde. Ik zou visite krijgen, maar moest ik hem dat nu gaan uitleggen? Nee dus. Evengoed deed het wel pijn.
Agressie
Men wil jou niet accepteren zoals je bent. Hee, vetklep! kreeg ik als meisje te horen in het zwembad. En dan die Spaanse mevrouw in Sevilla, die haar dochter op de foto wilde zetten en zei dat ze even wilde wachten tot la señora elefanta buiten beeld zou zijn. La señora elefanta, dat was ik dus. Een olifant.
Vanwaar toch deze verbale agressie tegen dikke mensen? Want dat is het- agressie.
Elizabeth Kübler-Ross beweerde ooit dat elke vorm van agressie terug te voeren is op angst. In degene die dikke mensen kleineert, meldt zich een stemmetje van onbestemd ongenoegen. Waarvan hij of zij zich bevrijdt door van zich af te meppen naar de dikkerd in kwestie. Want in onze samenleving mag je van alles zijn, maar niet dik. En dat zul je als dikkerd wéten ook.
Kleiner voelen
In de therapiegroep voor eetstoornissen waaraan ik een tijdje deelnam, heb ik ervaren dat ik niet de enige was die zich door alle rotopmerkingen in de loop der jaren steeds kleiner was gaan voelen. Samen met mijn lotgenoten werkte ik aan een eerlijker blik op mezelf en op mijn lichaam. Letterlijk, voor een grote spiegel. In mijn boek Slikken staat dit wat uitgebreider beschreven, en het heeft ertoe geleid dat ik mijn eigen verschijning niet meer als abnormaal beschouw. Dik, dat wel. Maar niet meer abnormaal, niet lelijk, niet afstotelijk.
Wanneer nu iemand tegen mij zegt dat ik eens aan de slag zou moeten gaan met mijn uiterlijk, denk ik: misschien zou jij eens aan de slag moeten gaan met jezelf?
Desi
Desi Leijnen is auteur van Slikken, eten om te overleven. Deze roman is gebaseerd op eigen ervaringen en is geschreven in de hoop dat het verhaal van Dorien de lezer kan stimuleren om verder te kijken dan de cijfers op de weegschaal. Voor alle dikke mensen die niet kunnen stoppen met eten. En voor slanke mensen die zich afvragen waarom het de dikkerds zo vaak niet lukt om hun eetpatroon te veranderen.