Rianke Lubberding schreef het verhaal op van Mirella de Jong voor haar boek Het was zo stil in mij. Als vriendin heeft Rianke het verlies en rouwproces van Mirella van dichtbij meegemaakt. Ze zag welke impact het verlies, tot drie keer toe, had op Mirella. In dit artikel schrijft ze over hun vriendschap en de bijzondere band die ze met elkaar hebben.

Ik kende Mirella al een tijdje als de moeder van jongens die bij mijn dochters in de klas zaten. Veel verder dan gedag zeggen kwam het niet. Haar man kende ik alleen van gezicht. Ik weet nog hoe diep het mij raakte toen ik hoorde dat ze weduwe was geworden. Ze was nog zo jong. Omdat zij, net als ik, drie kleine kinderen had, probeerde ik mij voor te stellen hoe het moest zijn om er ineens alleen voor te staan. Mijn voorstellingsvermogen reikte niet zo ver.

In die tijd zaten haar zoon en mijn dochter samen op zwemles. Mijn man en ik brachten om de beurt voor dag en dauw onze dochter naar het zwembad, terwijl de ander thuis met de jongste twee rustig aan de dag begon. Op een dag toen ik Mirella met haar drie kinderen bij het zwembad zag staan, de jongste twee moesten vanzelfsprekend mee, stelde ik voor om haar zoon in het vervolg mee te nemen. Dit aanbod nam zij dankbaar aan. Daarna kwam het geregeld voor dat hij na afloop bij ons bleef spelen, zodat Mirella ’s morgens iets meer tijd had.

Als ik hem thuisbracht, praatten we wat en dronken soms samen koffie. We bleken een bijzondere klik te hebben. We konden samen huilen, maar ook samen lachen. Soms zagen we elkaar tijden niet, we hadden allebei ons drukke leven.

Noodlot

Toen kwam die zomer, twee jaar later. Een zomer waarin het noodlot genadeloos toesloeg. Ik was op vakantie geweest. Na thuiskomst nam ik de stapel kranten door. Mijn oog viel op de overlijdensadvertentie. Ik schrok enorm. Dit kon toch niet waar zijn? Mirella’s zoon was op vakantie verdronken.

Wat vond ik dit onrechtvaardig. Onvoorstelbaar. Ik kon aan niets anders meer denken. Twee dagen later begon het nieuwe schooljaar; iedereen stond die eerste dag bij elkaar. Mijn ogen zochten de ruimte af, zoekend naar Mirella. Ik vond haar en liep naar haar toe. ‘Wil je misschien even mee naar mijn huis?’, vroeg ik haar.

Thuis vertelde ze haar verhaal, monotoon, alsof het een ander was overkomen. Daarna huilden we samen net zolang tot onze tranen op waren. Ik vertelde haar dat ik het heel erg vond dat ik van niets had geweten, dat ik haar graag had willen steunen. Ik had de crematie gemist en had geen afscheid kunnen nemen.

Heel bijzonder was het dan ook dat Mirella mij vroeg of ik met haar naar het crematorium wilde gaan om zijn as op te halen. Ze wilde er een sieraad van laten maken dat ze altijd bij zich zou dragen. Samen hebben we een mooi kettinkje uitgezocht. Een waardevol moment. Een ander bijzonder moment, jaren later, was dat ik samen met haar een bruidsjurk mocht uitzoeken, want ze vond opnieuw de liefde. Dat ook dit geluk zo snel moest eindigen door het overlijden van haar tweede man, kan ik nog altijd niet begrijpen. Hoeveel leed kan een mens aan?

Bijzondere band

Onze band is door al deze gebeurtenissen alleen maar sterker geworden. Vaak hebben we diepgaande gesprekken, maar we doen ook de gewone vriendinnendingen, zoals winkelen, uit eten gaan, naar het theater, lol maken en wandelen. Omdat ik van zo dichtbij heb meegemaakt welke impact de overlijdens op Mirella hadden, heb ik haar verhaal voor een deel vanuit mijn eigen herinneringen en observaties opgetekend. Ik was bij de hoogte- en de dieptepunten van haar leven betrokken. Ik heb haar woede, haar onmacht en haar verdriet gezien. Maar bovenal heb ik haar veerkracht gezien; ik bewonder de manier waarop ze de strijd is aangegaan om er weer bovenop te komen.

Daarom wil ik haar verhaal vertellen. Bijna iedereen krijgt een keer met verlies te maken en dan is het fijn om te zien dat, hoe uitzichtloos een situatie ook lijkt, er toch lichtpuntjes zijn die je de kracht geven om door te gaan. Je mag erop vertrouwen dat er altijd iets of iemand is om voor te leven.

Het zou mooi zijn als door het verhaal van Mirella meer begrip ontstaat bij de omgeving van iemand die rouwt. Mensen voelen zich soms zo machteloos, ze willen iets doen of zeggen, maar weten vaak niet wat. En daarom geven ze soms onbedoeld verkeerde raad. Anderen worden ongeduldig als iemand naar hun idee niet snel genoeg opknapt. Ik hoop dat mensen die dit verhaal lezen, begrijpen dat iemand misschien niet meer dezelfde persoon als vroeger is, maar wel een uniek en bijzonder mens blijft.