Obesitas wordt steeds vaker een groot risico voor de volksgezondheid genoemd. En dat is terecht. Heel veel mensen proberen telkens om af te vallen, waarna ze vroeger of later weer aankomen. Nog altijd gaat menig arts of diëtist ervan uit dat die mensen niet genoeg zelfdiscipline hebben om hun levensstijl echt te veranderen. En dat leidt dan tot uitspraken als : Ieder pondje gaat door het mondje, en: Wie te dik is moet gewoon minder eten.
Iemand die zich ongemerkt heeft aangewend om meer te eten dan goed voor hem is, kan hierdoor misschien voldoende aangespoord worden. Maar mensen die dwangmatig eten, schieten met zulke ‘adviezen’ weinig op. Wie dwangmatig overeet, kán niet stoppen. Ook al zit je al mudjevol, ook al geniet je helemaal niet meer van wat je eet, toch loop je opnieuw naar die koelkast voor nóg meer worst, kaas, ijs. Hoe komt dat toch?
Grip krijgen op emoties
Toen ik in behandeling was voor mijn eetstoornis, kwam op een middag in onze groep dikkerds een vrouw met anorexia op bezoek. Al pratende kwamen we tot een voor mij opzienbarende ontdekking:
Dwangmatig eten en dwangmatig hongeren zijn de beide kanten van één en dezelfde verdrietige medaille: de noodzaak om grip te krijgen op emoties die anders ondraaglijk veel stress zouden veroorzaken.
Heel veel eten, of juist heel weinig eten, is voor iemand met een eetstoornis de enige manier om recht te maken wat krom is, om de pijn van onverwerkte trauma’s niet te hoeven voelen.
Doodhongeren
We kennen de berichten over meisjes die zich doodhongeren. Verschrikkelijk! Geen mens zal het tegenwoordig nog in zijn hoofd halen om tegen een meisje met anorexia te zeggen: Jij moet eens wat meer eten. Tegen iemand die honderdvijfenveertig kilo weegt, wordt echter nog vaak doodleuk gezegd: Jij moet eens wat minder eten.
Wie veel te veel eet, doet dat niet voor de lol. Wie ooit begonnen is om soelaas te zoeken in de suiker en de chips, heeft nooit genoeg. Want eten is en blijft een povere, ongezonde en immer tijdelijke vorm van zelfmedicatie- het verdriet komt altijd weer terug, en daarmee de drang om te gaan eten.
Zolang artsen, diëtisten en andere hulpverleners zich niet fundamenteel gaan bezighouden met de vraag waaróm iemand overeet, zal morbide obesitas nooit met succes bestreden kunnen worden.
Desi
Desi Leijnen is auteur van Slikken, eten om te overleven. Deze roman is gebaseerd op eigen ervaringen en is geschreven in de hoop dat het verhaal van Dorien de lezer kan stimuleren om verder te kijken dan de cijfers op de weegschaal. Voor alle dikke mensen die niet kunnen stoppen met eten. En voor slanke mensen die zich afvragen waarom het de dikkerds zo vaak niet lukt om hun eetpatroon te veranderen.