Joops vrouw Magda had frontotemporale dementie, een vorm die vaak op jongere leeftijd voorkomt. Joop heeft tot het einde toe thuis voor zijn Magda kunnen zorgen, mede dankzij de ondersteuning van de dagbehandeling. Een ontroerend fragment uit Joops dagboek.
Zomaar een avond in november 2010.
Kwart over zeven, je ligt in bed.
Samen hebben we je tanden gepoetst en je mond gespoeld.
Ik rommel wat en begin aan een uitgebreide mail aan een goede vriendin uit andere tijden.
Rond acht uur kom je naar beneden. Ik schil een appel die we samen, elk vier partjes, naar binnen werken.
Ik kijk naar het nieuws, terwijl jij dan allang weer naar boven bent gegaan, en ga daarna verder met m’n maiI.
Je komt weer naar beneden en leest over m ‘n schouder mee zonder echt te lezen, loopt op en neer door onze studeerkamers, kijkt naar het scherm van de computer, loopt rond en wanneer ik klaar ben, breng ik je naar boven waar de tv een soort van kaleidoscopische achtergrondruis vormt.
Ik lees een stukje uit Faust en een paar korte reisbeschrijvingen van Cees Nooteboom tot je rond halftien weer naar beneden komt.
Ik zit te lezen in een hoekje van de bank.
Het duurt even voor je beneden bent, want je moet onderweg toch weer even onze studeerkamers bekijken. Beneden kom je naar me toe, in je ponnetje, je vlijt je tegen me aan, net als alle andere avonden, en beklopt mijn borst, buik en benen uitbundig, legt je hoofd op mijn borst en zing-zegt, net als elke avond: ‘… En ik houd zo veel van jou.’
Ik kijk even naar ‘n donkere plek op je bovenarm en realiseer me ineens dat die het gevolg is van de jaarlijkse griepprik. Ik ga in de agenda kijken of het morgen inderdaad een lege dag is. Dat is zo, daarover zijn we het eens.
Je staat nu tegenover me en begint me uitgebreid ritmisch op mijn schouders te slaan. Ik werk in hetzelfde ritme mee of tegen door mijn schouders beurtelings op te trekken en te laten zakken.
Je moet ontzettend lachen en legt je voorhoofd tegen mijn borst.
Ik leg je armen om me heen en sluit je in mijn armen.
‘Kom maar dicht bij me,’ zeg ik, ‘samen zijn we sterk…’
Ik zeg het nog een paar keer en je neemt de tekst over, hij krijgt ritme en wordt muziek.
Muziek wordt beweging en dans van de armen op de tonen van ‘and so say all of us’ … ‘samen zijn we sterk’ … en de ‘jolly good fellow’ danst met twee onhandige lijven door de kamer.
Straaloogjes , prethoofden, vrij voelen…
En dan is het voorbij.
Zonder iets te zeggen ga je weer naar boven, kijkt niet om…
De warmte blijft.
Het is goed zo.
Het bericht Straaloogjes verscheen eerst op Dementie Verhalenbank.
Source: Verhalen over dementie