We maken van alles mee. Dat vinden we leuk of niet leuk. Het gaat niet over wat we meemaken, de gebeurtenissen gebeuren gewoon. Het gaat om onze reactie op die gebeurtenissen. We vinden er namelijk altijd wat van. We tetteren wat af in ons hoofd: ‘Ik vind het niet leuk dat ze dat zegt’, ’Nou dat klopt voor geen meter’. ‘Nou wat zegt die nou? Zo stom’. Dat gaat eindeloos zo door. Dat doet ons denken allemaal. Door ons denken ontstaat het lijden. Het denken is onze grootste barrière. Want het is nooit goed. We krijgen het één maar willen het ander. We hebben verwachtingen die meestal niet uitkomen. We vinden dingen goed of we vinden dingen fout. Maar op basis waarvan?
We kunnen leren de reactie op een gebeurtenis te zien en te laten zonder betrokkenheid, zonder betrokken te raken. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het kijken naar wat er gebeurt, had een positieve invloed op mij. Want door te kijken ga ik meer in de achteruit, raak ik minder betrokken en word ik meer een getuige van wat er gebeurt.
Want het gebeurt of je wilt of niet. Van de gebeurtenis gaan we een verhaal maken. We gaan onze ik-kracht inzetten. Maar dat is iets anders dan levenskracht.
Op een andere manier kijken maakt het leven echt een stuk eenvoudiger.
Alles wat we zien en horen, kleuren we direct in. We hebben er een oordeel over. We gaan er vanuit dat het is zoals wij het zien. Ik dacht dat iedereen de wereld zag zoals ik. Toen ik ontdekte dat dat niet waar was, vond ik dat shocking. Klopt het wel wat wij allemaal denken? Zijn onze gedachtes waar? Hoe weet je dat die waar zijn?