Onlangs is de nieuwste bundel met columns van Ed Izeren Medikul, kronkels van een verpleger. Zoals de titel aangeeft, beschrijft Izeren hierin op een luchtige manier zijn ervaringen in het ziekenhuis waar hij als verpleegkundig ondersteuner werkt. Het boek brengt de lezer dan ook een lach en een traan. In een afgewogen mix van serieus en grappig beschrijft Izeren voorvallen en gebeurtenissen. Altijd met respect voor de betrokkenen en lettend op de privacy.
Een eeuwige student, linkse rakker, levensgenieter en vooral: een ambassadeur voor verpleegkunde en voor schrijven. Zo typeert Ed Izeren zichzelf. “Na mijn middelbare school wilde ik graag studeren. Een keuze maken vond ik lastig, want veel vakken vond ik interessant: geschiedenis, Nederlands, Engels. Omdat iedere studie toen nog zes jaar duurde, adviseerde mijn vader mij een kortere, driejarige opleiding aan de heao te volgen. Als ik daarna nog verder wilde studeren, zou hij dat betalen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben nog steeds blij met zijn advies van toen. Als linkse rakker met lang haar en geitenwollensokken, vond ik de heao eigenlijk helemaal niets. Mijn medestudenten waren zulke andere types. Inhoudelijk vond ik het wél interessant. Na die economische studie had ik geen trek in een kantoorbaan. Mijn studentenbijbaan in de keuken van het ziekenhuis werd mijn springplank naar een opleiding tot verpleegkundige. Ik ging intern – zoals dat toen nog kon – en had voor weinig geld een kamer en opleiding. Dat werden vier hele leuke opleidingsjaren, waarin ik ook mijn vrouw Carla ontmoette.”
‘Het leuke van schrijven is dat je aandachtiger gaat kijken naar je omgeving.’
In 1987 wilde Ed weer verder studeren alleen was dat lastig te combineren met de wisselende diensten in het ziekenhuis. Uiteindelijk koos hij voor belastingrecht en belandde zo dus toch op kantoor. Ed werkte acht jaar in dienstverband voor een gerenommeerd kantoor en startte daarna zijn eigen bedrijf in Naaldwijk. Toen hij dat vervolgens na ruim 20 jaar verkocht, keerde hij voor twee avonden in de week terug naar zijn oude liefde: de verpleging. Omdat hij wel de ervaring had, maar zijn BIG-registratie allang was verlopen, werkt Ed sindsdien als verpleegkundig ondersteuner in een flexibele pool met veel studenten verpleegkunde. “Zie je, ik blijf eeuwig student”, zegt Ed met een knipoog.
Mix van leuk en serieus
“Over mijn ervaringen in het ziekenhuis ben ik eigenlijk vanaf het begin al begonnen met vooral grappige columns te schrijven. Elke week mail ik die rond aan vrienden, familie en collega’s en de reacties zijn eigenlijk altijd positief. Anders was ik er al eerder mee opgehouden. Het is niet altijd makkelijk om de juiste toon te vinden omdat je natuurlijk niet overal grapjes over kunt maken. Mijn vrouw Carla is mijn muze. Mijn humor is over het algemeen wat scherper. Zij bekijkt vooraf altijd mijn teksten met het oog op het grotere publiek. Privacy is natuurlijk ook belangrijk om steeds op te letten. In de loop van het schrijven heb ik zo hopelijk een juiste mix van leuk en serieus gevonden die wellicht ook voor andere doelgroepen acceptabel is. Oordeel zelf maar”, aldus Ed over zijn meest recente bundel. “Gek genoeg krijg ik de meeste reacties op meer serieuze teksten. Toch zal ik altijd blijven zoeken naar de lichte kant van een onderwerp.”
Zijn allereerste columns schreef Ed voor een lokale krant in Naaldwijk. “Via een business club kwam ik in contact met de redactie.” Die teksten werden geschreven voor ‘oudere jongeren’, mannen en vrouwen van Eds leeftijd en bevatten altijd een kwinkslag naar alles wat hen interesseerde zoals de muziek uit die tijd, brommers of Koot en De Bie. De eerste ging over de veelzijdig Amerikaans artiest en musicus Fank Zappa. De toon van de columns was steeds wat absurdistisch. Iedere column kreeg een inhoudelijke twist mee naar een actueel onderwerp op het gebied van belastingen. Het werd het begin van 400 columns.
Ambassadeur
“Het mooie van schrijven is dat je aandachtiger wordt. Je gaat anders naar zaken kijken. Ik ben een ambassadeur voor verpleging én voor schrijven. Het fijne van dit vak is dat je echt iets kunt betekenen voor mensen. Het beeld dat de meeste mensen hebben over werken in de verpleging, is niet zo positief. Terwijl er veel enthousiaste verpleegkundigen zijn die al tientallen jaren met hart en ziel, professioneel hun werk doen. Er wordt keihard gewerkt en de verantwoordelijkheden zijn groot. Een verpleegkundige is vaak de spin in het web op een afdeling, niet de arts. Het verschil in beloning met bijvoorbeeld het bedrijfsleven, vind ik heel scheef. Ik ben niet meer de jongste, maar heb wel veel ervaring en de tijd. Dat is fijn want die neem ik ook graag. Het mooie vind ik persoonlijk dat ik als verpleegkundig ondersteuner bij ouderenzorg allerlei soorten mensen tegenkom en heel andere levensverhalen hoor dan destijds van mijn cliënten toen ik belastingadviseur was. Bovendien, mijn jongere collega’s houden mij scherp. Verpleegkunde is het mooiste vak dat er is. Het is fijn werk dat ik nog lang hoop te mogen doen. Ik zie het ook eigenlijk helemaal niet als werk omdat ik er zo veel energie van krijg. Die twee avonden in de week zijn voor mij vooral een fijne tijdbesteding.”
Na het verschijnen van zijn meest recente bundel Medikul overweegt Ed om in de toekomst absurde verhalen te schrijven. Of een serie podcasts op te nemen. “We zien wel. Het houdt mij in ieder geval lekker bezig”, besluit Ed vrolijk.
Over de auteur in het kort
Ed Izeren (1960) begon zijn loopbaan in 1983 als verpleegkundige in het toenmalige Leyenburg Ziekenhuis (nu HagaZiekenhuis) in zijn geboortestad Den Haag. Na zijn opleiding gooide hij in 1987 het roer om en werd belastingadviseur. Na acht jaar dienstverband bij een gerenommeerd kantoor startte hij zijn eigen bedrijf. Toen hij dat ruim 20 jaar verkocht keerde Ed in 2022 terug naar zijn opleidingsziekenhuis als zorgondersteuner op de afdeling ouderengeneeskunde en de longafdeling. In coronatijd werkte hij ook nog een klein jaar als docent Nederlands. Over zijn ervaringen als belastingadviseur en docent schreef hij eerder bundels met humoristische columns: Fiskul, kronkels van een belastingadviseur en Klassikul, kronkels van een zij-instromer. In deze bundel Medikul over zijn recente belevenissen in de ziekenhuiszorg, brengt hij de lezer een lach en een traan. ‘Het leuke van schrijven is dat je aandachtiger gaat kijken naar je omgeving. Ik kan het iedereen aanraden.’
Cartoonist Jan Zandstra
In de bundel Medikul tekende professioneel cartoonist Jan Zandstra (1938) de illustraties. Zandstra maakte al in 1959 zijn eerste cartoons. Zijn tekeningen staan in kranten, tijdschriften, rapporten en boeken. Hij won prijzen voor zijn werk in binnen- en buitenland. Zijn cartoons worden ook graag geschonken aan jubilarissen of gebruikt ter verlevendiging van toespraken. ‘De kracht van cartoons is dat je in tekeningen gedachten, frustraties, luchtspiegelingen, zin en onzin kunt verbeelden. In fotografie is dat veel moeilijker.” Ed vult aan: “Jan is de vader van een oud-collega uit mijn eerste ziekenhuisperiode. Toen ik hem mijn werk liet lezen, was hij direct enthousiast. Bij al mijn columns over verpleging (ik heb er inmiddels ruim 50) heeft hij een passende cartoon en een conceptomslag gemaakt. Medikul is dus eigenlijk een coproductie van ons beiden.”